قیر معمولاً در دمای اتاق جامد یا نیمه جامد هستند قیر مخلوط بشکه ای حاوی مخلوطی از هیدروکربن ها هستند که در دی سولفید کربن (CS2) حل می شوند. و به طور کلی سیاه رنگ و دارای ویسکوزیته، کشسانی و ضد آب عالی می باشند.
اجزای قیر شامل چهار دسته اصلی از ترکیبات است:
آروماتیک های نفتین (نفتالین)، متشکل از ترکیبات معطر چند حلقه ای نیمه هیدروژنه آروماتیک های قطبی، متشکل از فنل های با وزن مولکولی بالا و اسیدهای کربوکسیلیک تولید شده توسط اکسیداسیون جزئی مواد.
هیدروکربن های اشباع ؛ درصد ترکیبات اشباع در آسفالت با نقطه نرم شدن آن ارتباط دارد آسفالتین ها، متشکل از فنل های با وزن مولکولی بالا و ترکیبات هتروسیکلیک قیر معمولاً حاوی 80 درصد وزنی کربن است.
10٪ هیدروژن؛ تا 6٪ گوگرد؛ و از نظر مولکولی، بین 5 تا 25 درصد وزنی آسفالتین در 90 تا 65 درصد مالتن ها پراکنده شده است.
بیشتر قیرهای طبیعی همچنین حاوی ترکیبات ارگانوسلفور هستند، نیکل و وانادیم کمتر از 10 قسمت در میلیون یافت می شوند، همانطور که در برخی از نفت ها معمول است.
این ماده در دی سولفید کربن محلول است. معمولاً به عنوان یک کلوئید مدل می شود که آسفالتین ها به عنوان فاز پراکنده و مالتن ها به عنوان فاز پیوسته هستند.
جداسازی و شناسایی همه مولکول‌های مختلف قیر تقریباً غیرممکن است، زیرا تعداد مولکول‌های با ساختار شیمیایی متفاوت بسیار زیاد است.
آسفالت ممکن است با قطران زغال سنگ اشتباه گرفته شود که از نظر بصری یک ماده ترموپلاستیک سیاه رنگ مشابه است که توسط تقطیر مخرب زغال سنگ تولید می شود.
در اوایل و اواسط قرن بیستم، زمانی که گاز شهری تولید می‌شد، قطران زغال‌سنگ یک محصول جانبی به‌راحتی در دسترس بود و به‌طور گسترده به‌عنوان چسب برای سنگدانه‌های جاده‌ای استفاده می‌شد.
افزودن قطران زغال سنگ به جاده های ماکادام منجر به ایجاد کلمه ” آسفالت ” شد که امروزه در اصطلاح رایج برای اشاره به مصالح راهسازی استفاده می شود.
با این حال، از دهه 1970، زمانی که گاز طبیعی جایگزین گاز شهری شد، قیر به طور کامل از استفاده از قطران زغال سنگ در این کاربردها پیشی گرفت.
نمونه های دیگر از این سردرگمی عبارتند از La Brea Tar Pitsو ماسه های نفتی کانادا ، که هر دو در واقع حاوی قیر طبیعی به جای قیر هستند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.